Быць чалавекам - гэта значыць паходзіць ад Бога і да Бога ісці. Нашае паходжанне нашмат глыбейшае, чым ад нашых бацькоў. Мы паходзім ад Бога, у якім заключана ўсё шчасце неба і зямлі, а чакае нас удзел у Яго вечным, бясконцым шчасці. У прамежку паміж абодвума станамі мы жывём на гэтай зямлі. Часам адчуваем блізкасць нашага Стварыцеля; часта зусім нічога не адчуваем. Дзеля таго каб мы знайшлі шлях дамоў, Бог паслаў нам свайго Сына, які вызваліў нас ад грахоў, выбаўляе ад усяго злога і беспамылкова вядзе нас да сапраўднага жыцця. Ён - "дарога, і праўда, і жыццё" (Ян 14, 6) [YOUCAT 1]

Калі чалавек любіць, яго сэрца перапаўняюць пачуцці. Яму хочацца дзяліцца сваёю радасцю з іншымі. Гэта ў чалавеку ад ягонага Стварыцеля. Негледзячы на тое, што Бог ёсць таямніцаю, мы ўсё ж можам на свой чалавечы лад думаць і гаварыць пра Яго: Бог стварыў нас ад "празмернасці" сваёй любові. Ён хацеў падзяліцца сваёй бязмежнай радасцю з намі, створанымі Ягонай любоўю. [YOUCAT 2]

Для чалавека натуральна, што ён шукае Бога. Усё яго імкненне да праўды і шчасця - гэта, у канчатковым выніку, пошук таго, хто яго поўнасцю падтрымае, поўнасцю задаволіць, хто поўнасцю прыме яго служэнне. Чалавек толькі тады становіцца цалкам самім сабой, кали знаходзіць Бога. "Той, хто шукае праўду, шукае Бога, усведамляе ён гэта ці не" (Св.Эдыта Штайн). [YOUCAT 3]

Першакрыніца свету і яго мэта не можа быць заключана ў ім самім. Ва ўсім што існуе, ёсць больш, чым бачна. Парадак, прыгажосць і развіццё свету ўказваюць на кагосьці, хто находзіцца па-за ім самім, на Бога. Кожны чалавек адкрыты на праўду, дабро і прыгажосць. Ён чуе ў сабе голас сумлення, якое падштурхоўвае яго да дабра і перасцягае ад зла. Той, хто разважліва прыслухоўваецца да гэтага голасу, знойдзе Бога. [YOUCAT 4]

Іншыя не хочуць пазнаваць Богу яшчэ і таму, што тады яны будуць вымушаны змяніць сваё жыццё. Той, хто гаворыць, што пытанне пра Бога нібыта бессэнсоўнае, бо на яго няма адказу, проста шукае для сябе палёгкі.[ККК 37-38]
[YOUCAT 5]

Гаворачы пра Бога, мы карыстаемся недасканалымі вобразамі і абмежаванымі ўяўленнямі. Такім чынам, кожнае слова пра Бога прамаўляуцца з агаворкаю, што нашая мова не можа адлюстраваць Божую веліч. Таму мы павінны зноў і зноў ачышчаць і выпраўляць нашыя выказванні пра Бога. [YOUCAT 6]

Богу не абавязкова было аб'яўляцца нам. Але Ён зрабіў гэта - з любові. Як у чалавечай любові толькі тады можна нешта даведацца пра каханага чалавека, калі ён адкрые нам сваё сэрца, так і пра самыя патаемныя думкі Бога мы даведваемся толькі таму што вечны і таямнічы Бог аб'явіўся нам з любові. Пачынаючы са стварэння, праз прабацькоў і прарокаў, і ажно да канчатковага Аб'яўлення ў сваім Сыне Езусе Хрысце, Бог зноў і зноў прамаўляў да людзей. У Езусе Бог адкрыў нам сваё сэрца і назаўсёды зрабіў для нас бачнаю сваю ўнутраную сутнасць. [YOUCAT 7]
"Спадабалася Богу ў сваёй дабрыні і мудрасці аб'явіць сябе і адкрыць таямніцу сваёй волі, каб людзі праз Хрыста, уцелаўлёнае Слова, атрымалі ў Духу Святым доступ да Айца і ўдзел у боскай натуры." (Другі Ватыканскі сабор. Dei Verbum, 2)

Бог дазваляе пазнаць Яго ў гісторыі: з Ноем Ён заключае запавет дзеля выратавання ўсяго жывога. Абрагама Ён кліча, каб зрабіць яго "айцом мноства народаў" (Быц 17, 5b) і благаславіць у ім "усе народы зямлі " (Быц 12, 3b). А народ Ізраэля, паходзіць ад Абрагама, становіцца Яго асаблівай уласнасцю. Майсею Ён прадстаўляецца па імені. Яго таямнічае імя יהוה - Ягвэ азначае "Я ёсць, які ёсць" (Зых 3,14). Бог вызваляе Ізраэля з егіпецкай няволі, заключае з ім на Сінаі запавет і прз Майсея дае яму Закон. Зноў і зноў пасылае Бог да свайго народа прарокаў, каб заклікаць яго да навяртання і аднаўлення запавету. Прарокі абвяшчаюць, што Бог заключыць новы, вечны запавет, які прынясе радыкальнае абнаўленне і канчатковае збаўленне. Гэта запавет будзе адкрыты для ўсіх людзей. [YOUCAT 8]
(Аб'яўленне Гэта дзеянне Бога, калі Ён з уласнай ініцыятывы аб'яўляе сябе самого, сведчыць пра сябе і звяртаецца да свету.)

Праз Езуса Хрыста нябачны Бог становіцца бачным. Ён становіцца чалавекам, як мы. Гэта паказвае нам, як далёка прасціраецца Божая любоў: Бог нясе ўвесь наш цяжар. Ён ідзе разам з намі на ўсіх нашых шляхах. Ён - у нашай пакінутасці, у нашым цярпенні, у нашым страху перад смерцю. Ён там, дзе мы ўжо больш не ў стане адкрыць перад сабой дзверы, што вядуць у жыццё. [YOUCAT 9]

У Евангеллі Езуса Хрыста Божае Аб'яўленне стала дасканалым і поўным. Для таго, каб растлумачыць нам яго, Дух Святы ўсё больш уводзіць нас у глыбіні праўды. У жыццё некаторых людзей Божае святло ўрываецца так моцна, што яны бачаць "нябёсы раскрытыя" (Дз 7, 56). Так узніклі важныя месцы пілігрымавання, такія як Гвадэлупа ў Мексіцы або Люрд у Францыі. Прыватныя аб'яўленні візіянераў не могуць "палепшыць" Евангелле Езуса Хрыста. Яны не з'яўляюцца абавязковымі для ўсіх. Але яны могуць дапамагчы нам лепш зразумець Евангелле. Іх праўдзівасць даследуецца Касцёлам.
" Па-за Езусам Хрыстом мы не ведаем, хто такі Бог, што такое жыццё, смерць і хто такія мы самі." Блез Паскаль
[YOUCAT 10]

Ніводзін сапраўдны хрысціянін не перадаручае перадаванне веры толькі спецыялістам (настаўнікам, святарам, місіянерам). Мы хрысціянамі з'яўляемся для іншых. Гэта значыць, кожны сапраўдны хрысціянін хоча, каб Бог прыйшоў таксама і да іншых. Ён кажа сабе: я патрэбны Пану Богу! Я ахрышчаны, канфірмаваны і адказны за тое, каб людзі ў маім акружэнні даведаліся пра Бога і "дайшлі да пазнання праўды" (1 Цім 2, 4b). Маці Тэрэза выкарыстоўвала вельмі добрае параўнанне: "Часта можна бачыць правады, якія акружаюць вуліцы. Пакуль па іх не пойдзе ток, святла не будзе. Провад - гэта ты і я! Ток - гэта Бог! Мы маем ўладу дазволіць току прайсці праз нас і так даць свету святло - Езуса, або адмовіцца ад таго, каб намі карысталіся, і тым самым дазволіць цемры распаўсюджвацца".
[YOUCAT 11]

Новы Запавет узнік з веры Касцёла. Пісанне і Традыцыя цесна звязаны паміж сабою. Перадаванне веры адбываецца не толькі і не ў першую чаргу праз тэксты. У старажытным Касцёле гаварылі, што Святое Пісанне "напісана хутчэй у сэрцы Касцёла, чым на пергаменце". Ужо вучні Езуса і Апосталы пазнавалі новае жыццё перадусім праз жывую супольнасць з Езусам. У гэтую супольнасць, якая пасля ўваскрасення Езуса працягвала існаваць іншым чынам, малады Касцёл запрашаў людзей. Першыя хрысціяне "трывалі ў вучэнні Апосталаў і ў супольнасці, у ламанні хлеба і ў малітвах" (Дз 2, 42). Яны прабывалі ў еднасці паміж сабою і ўсё ж сярод іх было месца і для іншых. Гэта з'яўляецца адметнаю рысаю веры і сёння: хрысціяне запрашаюць іншых людзей да супольнасці з Богам, якая непарушна падтрымліваецца ў Каталіцкім Касцёле з апостальскіх часоў.
[YOUCAT 12]

Гэтак жа як вучні Езуса верылі ўсім сэрцам, так і кожны хрысціянін можа цалкам даверыцца Касцёлу, калі пытаецца пра дарогу да жыцця. Паколькі Езус Хрыстус сам даў сваім Апосталам наказ навучаць людзей, то Касцёл мае Настаўніцкі Інстытут Касцёла і не можа маўчаць. Праўда, паасобныя члены Касцёла могуць памыляцца і нават дапускаць цяжкія памылкі, але Касцёл як адно цэлае ніколі не можа адпасці ад Божай праўды. Касцёл нясе праз стагоддзі жывую праўду, якая большая за яго самога. Маецца на ўвазе depositum fidei - дэпазіт веры, які захоўваецца Касцёлам. Калі такая праўда публічна аспрэчваецца або скажаецца, то Касцёл закліканы зноў асвятліць тое, "у што паўсюль, заўсёды і ўсе верылі".
[YOUCAT 13]

Біблія не звалілася гатовая з неба, не была яна таксама прадыктавана людзям, як нейкім пішучым аўтаматам. Хутчэй можна сказаць, што "пры складанні святых кніг Бог выбраў людзей і выкарыстаў іх здольнасці і сілы, каб з дапамогай Яго дзеяння ў іх і праз іх яны як сапраўдныя аўтары перадалі на пісьме ўсё тое, і толькі тое, што Ён хацеў" (Другі Ватыканскі Сабор, Dei Verbum, 11). Для прызнання канкрэтных тэкстаў у якасці Святога Пісання патрэбна было таксама паўсюднае ўхваленне іх у Касцёле. У супольнасцях павінны былі прыйсці да кансэнсусу: "Так, праз гэты тэкст сам Бог прамаўляе да нас - гэта напісана пад натхненнем Духа Святога!" Тое, якія са шматлікіх першахрысціянскіх пісанняў з'яўляюцца сапраўды натхнёнымі Духам Святым, зафіксавана з чацвёртага стагоддзя у гэтак званым каноне Святога Пісання.
[YOUCAT 14]

[YOUCAT 15]

Біблія - гэта нібыта доўгі ліст Бога асабіста да кожнага з нас. Таму я павінен прымаць Святое Пісанне з вялікаю любоўю і пашанаю. Перадусім гэты Божы ліст належыць сапраўды прачытаць, гэта значыць нельга вырываць асобныя дэталі, выпускаючы з-пад увагі цэлае. Гэтае цэлае я павінен потым аднесці да яго цэнтра і таямніцы - да Езуса Хрыста, пра якога гаворыць нам уся Біблія, у тым ліку Стары Запавет. Такім чынам, я павінен чытаць Святое Пісанне ў той жа самай жывой веры Касцёла, з якой яно ўзнікла [YOUCAT 16]

У Старым Запавеце пачынаецца вялікая гісторыя Божага навучання веры, якое набывае вырашальны характар у Новым Запавеце і дасягне сваёй мэты разам з канцом свету і другім прыйсцем Хрыста. Але Стары Запавет - гэта не проста прaлог да Новага Запавету. Запаведзі і прароцтвы для народу Старога Запавету і абяцанні , якія дадзены ў ім для ўсіх людзей , ніколі не адмяняліся . У кнігах Старога Запавету знаходзіцца незаменны скарб малітваў і мудрасці; перадусім псальмы , якія ўваходзяць у штодзённую малітву Касцёла.
[YOUCAT 17]

Езус — гэта ўсё, што захацеў сказаць нам Бог. Увесь Стары Запавет падрыхтоўвае ўцелаўленне Сына Божага. Усе Божыя абяцанні спаўняюцца ў Езусе. Быць хрысціянінам — значыць усё глыбей злучацца з жыццём Хрыста. Для гэтага трэба чытаць Евангелле і жыць ім. Мадлен Дэльбрэль сказала: «Праз сваё слова Бог гаворыць нам, які Ён і чаго Ён хоча; Ён гаворыць гэта канчаткова і гаворыць гэта канкрэтна для кожнага дня. Калі мы трымаем у руках Евангелле, мы павінны думаць пра тое, што ў ім жыве Слова, якое прагне стаць у нас целам, якое так хоча авалодаць намі, каб мы на новым месцы, у новы час, у новым асяроддзі нанава пачалі сваё жыццё».
[YOUCAT 18]

Нішто, акрамя прысутнасці Хрыста ў святой Эўхарыстыі, Касцёл не акружае такой пашанай, як прысутнасць Хрыста ў Святым Пісанні. На святой Імшы мы слухаем Евангелле стоячы, таму што праз чалавечыя словы, якія мы чуем, да нас прамаўляе сам Бог. [YOUCAT 19]

Хто хоча верыць, таму трэба мець «разумнае сэрца» (1 Вал 3, 9). Бог шматлікімі спосабамі шукае кантакту з намі. У кожнай сустрэчы з іншымі людзьмі, у кожнай прыроднай з'яве, якая нас закранае, у кожным, здавалася б, выпадковым здарэнні, у кожным выкліку, кожным цярпенні ўтоена Божае пасланне да нас. Яшчэ больш ясна Ён размаўляе з намі, калі звяртаецца да нас у сваім слове або ў голасе сумлення. Ён размаўляе з намі , як з сябрамі. Таму мы таксама як сябры павінны адказваць і верыць Яму, цалкам Яму давяраць, вучыцца ўсё лепш разумець Яго і безагаворачна прымаць Яго волю.
[YOUCAT 20]

Многія кажуць, што верыць для іх занадта мала, яны хацелі б ведаць. Аднак слова «верыць» мае два цалкам розныя значэнні . Калі парашутыст пытаецца ў інструктара: «Ці надзейна складзены парашут?» - а той мімаходзь адказвае: «Ну, я думаю, што так», то гэтага будзе недастаткова; чалавек хоча дакладна ведаць. Але калі ён папрасіў сябра скласці парашут, той на такое ж пытанне яму адкажа: «Так, я асабіста зрабіў гэта. Можаш мне верыць!» І парашутыст скажа ў адказ: «Так , я веру табе». Гэтая вера - нешта нашмат большае, чым веды; яна азначае ўпэўненасць. Менавіта такая вера прымусіла Абрагама адправіцца ў абяцаную зямлю, такая вера дазволіла мучанікам выстаяць ажно да смерці, такая вера і сёння падтрымлівае хрысціян, якія церпяць пераслед. Вера, якая ахоплівае ўсяго чалавека.
[YOUCAT 21]

Каля вытокаў веры часта знаходзіцца ўзрушэнне або неспакой. Чалавек пачынае разумець, што бачны свет і нармальны ход рэчаў гэта яшчэ не ўсё. Ён адчувае дотык таямніцы. Ён ідзе па слядах, якія ўказваюць яму на існаванне Бога, і крок за крокам набывае давер, каб звярнуцца да Бога і нарэшце дабравольна злучыцца з Ім. У Евангеллі паводле св. Яна гаворыцца: «Бога ніхто ніколі не бачыў. Адзінародны Бог, які ва ўлонні Айца, Ён адкрыў» ( Ян 1 , 18 ). Таму, калі хочам ведаць, што Бог жадаў нам паведаміць, мы павінны верыць Езусу, Сыну Божаму. Верыць — значыць прыняць Езуса і ўсё жыццё паставіць на ягоную карту.
[YOUCAT 22]

Няма такой праўды веры, якая б сапернічала з той ці іншай навуковай праўдай. Ёсць толькі адна праўда, на якую спасылаюцца як вера, так і навуковы розум. Бог пажадаў, каб існавалі і розум, з дапамогаю якога мы можам пазнаваць разумныя структуры свету, і вера. Таму хрысціянская вера мае патрэбу ў (прыродазнаўчых) навуках і заахвочвае да іх. Вера тут для таго, каб пазнаваць рэчы, якія хоць і не закрытыя для розуму, але рэальна існуюць па-за розумам і над ім. Вера нагадвае прыродазнаўству пра тое, што нельга займаць месца Бога, а трэба служыць стварэнню. Прыродазнаўчыя навукі павінны праяўляць пашану да годнасці чалавечай асобы, замест таго каб пасягаць на яе.
[YOUCAT 23]

Вера з'яўляецца нечым вельмі асабістым для чалавека, і ўсё ж гэта не прыватная справа. Той, хто хоча верыць, павінен быць здольны сказаць не толькі «я», але і «мы», таму што такая вера, якою немагчыма дзяліцца і перадаваць іншым, была бірацыянальнаю. Паасобны вернік дае сваю дабравольную згоду на «мы верым» Касцёла . Ад Касцёла ён атрымаў гэтую веру. Менавіта Касцёл праз стагоддзі данес да яго веру, абараняючы яе ад скажэнняў, зноў і зноў вяртаючы ей святло. Таму верыць - значыць падзяляць агульнае перакананне. Вера iншых людзей нясе мяне, гэтак жа як агонь маёй веры запальвае і ўмацоўвае іншых. Касцёл падкрэслівае «я» і «мы» веры праз тое, што ў сваіх набажэнствах выкарыстоўвае дзве формулы вызнання веры: Апостальскі сімвал веры, які пачынаецца словам «веру» (Сredo), і Нікейска-Канстанцінопальскі сімвал веры, які ў сваей першапачатковай форме пачынаўся словам «верым» (Credimus).
[YOUCAT 24]

Без трывалых формаў змест веры размываецца. Таму - Касцёл надае вялікае значэнне канкрэтным фразам, дакладная фармуліроўка якіх дасягалася часта з вялікімі намаганнямі, скіраванымі на тое, каб абараніць пасланне Хрыста ад непаразуменняў і скажэнняў. Формулы веры важныя асабліва тады, калі вера Касцёла перадаецца на абшары розных культур і пры гэтым павінна быць захавана яе сутнасць. Бо агульная вера з'яўляецца фундаментам для адзінства Касцёла.
[YOUCAT 25]

Такога роду сціслыя фармуліроўкі мы знаходзім ужо ў пасланнях апостала Паўла. Першахрысціянскі Апостальскі сімвал веры мае асаблівую вартасць, бо ён лічыцца сціслым выражэннем веры Апосталаў. Нікейска-Канстанцінопальскі сімвал веры карыстаецца вялікаю пашанаю, таму што ён стаў вынікам двух Сусветных Сабораў (Нікейскага ў 325 і Канстанцінопальскага ў 381 г.) яшчэ непадзеленага хрысціянства і да сённяшняга дня з'яўляецца агульным фундаментам для хрысціян Усходу і Захаду.
[YOUCAT 26]

Першасным элементам усіх пазнейшых формул веры з'яўляецца вызнанне таго, што Езус ёсць Панам, і яго місійнага наказу, гучыць так: «Дык ідзіце і навучайце ўсе народы, і хрысціце іх у імя Айца і Сына, і Духа Святога» (Мц 28 , 19). Усе сімвалы веры Касцёла з'яўляюцца развіццём веры ў гэтага трынітарнага Бога. Яны пачынаюцца вызнаннем веры ў Айца, Стварыцеля і Захавальніка свету, затым — веры ў Сына, праз якога гэты свет і мы самі атрымалі збаўленне, і заканчваецца вызнаннем веры ў Духа Святога, які з'яўляецца Божаю прысутнасцю ў Касцёле і ў свеце.
[YOUCAT 27]

[YOUCAT 28]

[YOUCAT 29]

Калі б былі два багі , то адзін з багоў абмяжоўваў бы другога; ніводзін з іх не быў бы бясконцым, ніводзін дасканалым; так што ніводзін з абодвух не быў бы богам. Асноўны досвед Ізраэля пра Бога выражаецца так : «Слухай, Ізраэль: Пан (Jнwн), Бог наш, Пан адзіны» ( Дрт 6, 4). Прарокі зноў і зноў заклікаюць пакінуць фальшывых багоў і навярнуцца да аднаго Бога: «Я — Бог, і няма іншых!» (Іс 45, 22).
[YOUCAT 30]

Бог не жадае захоўваць інкогніта. Ён не хоча, каб яму пакланяліся як нейкай «вышэйшай істоце», існаванне якой можна толькі адчуць або прадчуць. Бог жадае, каб яго ведалі і маглі звяртацца да яго як да таго, хто рэальна існуе і дзейнічае. У палаючым кусце цярноўніку Бог адкрывае Майсею сваё святое імя - Ягвэ (Зых 3, 14). Бог дае свайму народу магчымасць звяртацца да яго, але ўсё ж застаецца ўкрытым Богам, прысутнаю таямніцаю. З глыбокай пашаны да Бога ў Ізраэлі не вымаўлялі (і не вымаўляюць) услых Божае імя, яго замяняюць зваротам Аданай (Пан). Менавіта гэтае слова выкарыстоўваецца ў - Новым Запавеце, калі Езус праслаўляецца як сапраўдны Бог: «Езус ёсць Панам» (Рым 10, 9).
[YOUCAT 31]

Бога немагчыма праверыць ніякім эмпірычным метадам, бо навука не можа ўчыніць з Яго аб'ект, які можна было б падвергнуць праверцы. І ўсё ж сам Бог падвяргае сябе праверцы асобага роду. Тое, што Бог ёсць праўдай, мы ведаем на падставе абсалютнай верагоднасці Езуса. Ён — «дарога, і праўда, і жыццё» ( Ян 14 , 6 ). Гэта можа выявіць і зведаць кожны, хто ўвойдзе з ім у адносіны. Калі б Бог не быў «праўдай», то вера і розум не маглі б уступіць у дыялог паміж сабою. Аднак ўзаемапаразуменне паміж імі магчыма, таму што Бог ёсць праўдай і праўда з'яўляецца боскаю. [YOUCAT 32]

Ніводная іншая рэлігія не кажа таго , што гаворыць хрысціянства : « Бог ёсць любоў » ( 1 Ян 4 , 8 , 16 ) . Вера моцна трымаецца гэтых словаў , хоць наяўнасць цярпення і злосці ў свеце прымушае людзей сумнявацца ў тым , што Бог сапраўды іх любіць . Ужо ў старым запавеце вуснамі прарока Ісаї Бог запэўнівае свой народ : « Паколькі ты дараri і каштоўны ў вачах Маіх і паколькі я люблю цябе , то Я дам табе ўсе землі . < ... > Не бойся , бо я з табою ! » ( пар . Іс 43 , 4-5а і наст . ) , — і загадвае яму сказаць : « Ці забудзе жанчына пра сваё немаўля , хіба не пашкадуе сына ўлоння свайго ? Але калі нават і забудзе , я не забуду пра цябе . Вось , Я выразаў цябе на сваіх далонях » ( Іс 49 , 15-16а ) . Тое , што гаворка пра боскую любоў — гэта не пустыя словы , даказвае Езус на крыжы , аддаючы жыццё сваё за сваіх сяброў. [YOUCAT 33]

На самай справе , пазнаць Бога – значыць усведамляць: Ён, які мяне стварыў і пажадаў, які ў кожны момант з любоўю глядзіць на мяне, які благаслаўляе маё жыццё і падтрымлівае яго, які трымае ў сваіх руках свет і людзей, якіх я люблю, які сумуе па мне і чакае мяне, які хоча напоўніць мяне сабою і зрабіць дасканалым, дазволіўшы назаўсёды пасяліцца побач з ім, — Ён тут. Ківаць галавой у адказ на гэта — недастаткова. Хрысціяне павінны пераняць стыль жыцця Езуса. [YOUCAT 34]

Хрысціяне моляцца не тром розным Багам, а адзінаму Быццю, якое раскрываецца трынітарным чынам і ўсё ж застаецца адзіным. Тое, што Бог трынітарны, мы ведаем ад Езуса Хрыста. Ён, Сын, гаварыў пра свайго Айца, які ёсць у небе: «Я і Айцец — адно» (Ян 10, 30). Езус моліцца Яму і дае нам у дар Духа Святога, які з'яўляецца любоўю Айца і Сына. Таму мы прымаем хрост «у імя Айца і Сына, і Духа Святога» (Мц 28, 19). [YOUCAT 35]

Людзі не могуць з дапамогаю сродкаў уласнага розуму прыйсці да пазнання Найсвяцейшай Тройцы. Аднак яны ўсведамляюць разумнасць гэтай таямніцы, калі прымаюць Божае Аб'яўленне ў Езусе Хрысце. Калі б Бог быў у адзіноце і самотнасці, то Ён не мог бы любіць спрадвеку. Асвечаныя Езусам, мы знаходзім сляды трынітарнага Бога Быцця ўжо ў Старым Запавеце (напр., Быц 1, 2; 18, 2; 2 Вал 23, 2) і нават ва ўсім стварэнні.
[YOUCAT 36]

У розных дахрысціянскіх рэлігіях ужо быў вядомы зварот да Бога: «Ойча». Яшчэ да Езуса ў Ізраэлі звярталіся да Бога як да Айца (Дрг 32, 6; Мал 2, 10) і пры гэтым ведалі, што Ён падобны таксама да маці (Іс 66 , 13). Чалавечы вопыт паказвае, што бацькі з'яўляюцца вытокам і аўтарытэтам, што яны абараняюць і падтрымліваюць нас. Якім на самай справе ёсць Бог Айцец, паказвае нам Езус Хрыстус: «Хто бачыў Мяне, бачыў Айца» (Ян 14, 9). У прыпавесці пра марнатраўнага сына Езус звяртаецца да глыбокай чалавечай тугі па міласэрным Айцу.
[YOUCAT 37]

Калі мы адкрываем рэальнасць Бога ў нас саміх, то адбываецца гэта пад дзеяннем Духа Святога. Бог паслаў у нашыя сэрцы «Духа Сына свайго» (Гал 4, 6), каб Ён нас цалкам напоўніў. У Духу Святым хрысціянін знаходзіць глыбокую радасць, унутраны спакой і ўнутраную свабоду. «Вы ж не прынялі духа няволі, каб зноў баяцца, але прынялі Духа ўсынаўлення, у якім мы клічам: „Абба , Ойча!"» (Рым 8, 15). У Духу Святым, якога мы прымаем падчас хросту і Канфірмацыі, мы можам звяртацца да Бога: «Ойча».
[YOUCAT 38]

Езус або быў ашуканцам, які аб'вясціў сябе гаспадаром Шабату і загадаў называць яго Божым імене «Пан», або сапраўды быў Богам. Дайшло да скандалу, калі Ён пачаў адпускаць грахі. У вачах Яго сучаснікаў гэта было злачынствам, вартым смерці. Дзякуючы цудам і знакам, асабліва дзякуючы ўваскрасенню Езуса, Ягоныя вучні ўсвядомілі, хто Ён такі, і пакланяліся Яму як Пану. Гэта і ёсць вера Касцёла
[YOUCAT 39]

Той, хто звяртаецца да Бога ў патрэбе, верыць у Яго ўсемагутнасць. Бог стварыў свет з нічога. Ён—Пан гісторыі. Ён кіруе ўсім і ўсё можа. Аднак тое, як Ён карыстаецца сваёю ўсемагутнасцю, застаецца таямніцаю. Часам людзі пытаюцца: «А дзе ж быў Бог?» Праз прарока Ісаю Ён гаворыць нам: «Мае думкі - гэта не вашыя думкі, і вашыя шляхі — не мае шляхі» (пар. Іс 55, 8). Часта Божая ўсемагутнасць праяўляецца там, дзе людзі ўжо не чакаюць яе. Бездапаможнасць Вялікай пятніцы была перадумоваю ўваскрасення. [YOUCAT 40]

Апісанне стварэння — гэта не прыродазнаўчая схема, якая павінна растлумачыць, якім быў пачатак свету. «Бог стварыў свет» — гэта тэалагічнае выказванне, у якім гаворка ідзе пра сувязь паміж сусветам і Богам. Бог пажадаў, каб існаваў свет; Ён суправаджае яго і прывядзе яго да спаўнення. Тое, што ўсё з'яўляецца створаным, — гэта пастаянная ўласцівасць рэчаў і элементарная праўда пра іх. [YOUCAT 41]

Тэалогія не валодае кампетэнтнасцю ў галіне прыродазнаўства; а прыродазнаўчыя навукі не валодаюць кампетэнтнасцю ў тэалогіі. Прыродазнаўчыя навукі не могуць дагматычна выключаць , што ў стварэнні існуюць мэтанакіраваныя працэсы; а вера, у сваю чаргу, не можа вызначыць, як канкрэтна працякаюць гэтыя працэсы развіцця. Хрысціянін можа прымаць тэорыю эвалюцыі ў якасці мадэлі, якая дапамагае іх растлумачыць, калі толькі ён не прысвойвае памылковыя погляды эвалюцыянізму, які разглядае чалавека як выпадковы прадукт біялагічных працэсаў. Тэорыя эвалюцыі зыходзіць з таго, што існуе нешта, што можа развівацца. Пра тое, адкуль з'явілася гэтае «нешта», у ёй нічога не сказана. На пытанні пра быццё, сутнасць, годнасць, прызначэнне, сэнс і прычыну свету і чалавека немагчыма даць адказ з пункту гледжання біялогіі. Як "эвалюцыянізм" , з аднаго боку, так і крэацыянізм, з другога, пераходзяць межы. Крэацыяністы прымаюць звесткі, якія ёсць у Бібліі ( напр., пра ўзрост зямлі, пра шэсць дзён стварэння), наіўна і літаральна.
[YOUCAT 42]

Хрысціяне вераць, што яны могуць распазнаць "почырк" Бога ў Ягоных стварэннях. Навукоўцам, якія гавораць пра сусвет увогуле як пра выпадковы працэс, без сэнсу і мэты, Ян Павел II запярэчыў у 1985 г.: «Перад абліччам сусвету, у якім існуе такая складаная арганізацыя яго элементаў і такая цудоўная мэтанакіраванасць, гаварыць пра выпадковасць было б раўназначна адмаўленню ад пошукаў тлумачэння свету - такога, якім ён перад намі паўстае. На самай справе, гэта было б раўназначна прыняццю таго, што дзеянне не мае прычыны. Гэта азначала б паражэнне чалавечага розуму, які такім чынам адмаўляўся б ад асэнсавання і пошукаў рашэння праблемы».
[YOUCAT 43]

Стварэнне свету з'яўляецца, у пэўнай ступені, «сумеснаю справаю» Найсвяцейшай Тройцы. Айцец — Стварыцель, Усемагутны. Сын — сэнс і сэрца свету: «Усё праз яго і для яго створана» (Клс 1, 16). Мы толькі тады ведаем, чаму свет добры, калі пазнаём Хрыста і разумеем, што свет мае адзіную мэту: выявіць праўду, дабрыню і прыгажосць Пана. Дух Святы падтрымлівае ўсё разам; Ён ёсць тым, які «ажыўляе» (Ян 6, 63).
[YOUCAT 44]

Чалавек не з'яўляецца чыстым аркушам. На ім ляжыць адбітак парадку і законаў быцця, якія Бог упiсаў у сваё стварэнне Хрысціянін не робіць проста тое, «што ён хоча». Ён ведае, што нашкодзіць сабе і свайму акружэнню, калі будзе ігнараваць натуральныя законы прыроды, выкарыстоўваць рэчы насуперак іх парадку і захоча быць разумнейшым за Бога, які іх стварыў. Жаданне чалавека карэнным чынам перарабіць самога сябе перавышае яго магчымасці.
[YOUCAT 45]

3 сімвалічнага апісання «шасці дзён» стварэння можна зрабіць важныя высновы:
1) няма нічога, што не было б паклікана Стварыцелем да быцця;
2) усё, што існуе, з'яўляецца па-свойму добрым;
3) таксама тое, што стала дрэнным, мае добры стрыжань;
4) створаныя істоты і рэчы суадносяцца паміж сабою і прызначаны адны для другіх; 5) стварэнне ў сваім парадку і гармоніі адлюстроўвае выключную дабрыню і прыгажосць Стварыцеля;
6) у стварэнні існуе іерархія: чалавек стаіць над жывёламі, жывёлы над раслінамі, расліны — над нежывой матэрыяй;
7) стварэнне імкнецца да вялікага ўрачыстага часу, калі Хрыстус прывядзе свет да дому Айца і Бог будзе «ўсё ва ўсім».
[YOUCAT 46]

Як бы чалавек, працуючы, не стараўся стаць малодшым партнёрам свайго Стварыцеля (Быц 2, 15), ён не зможа сваімі намаганнямі збавіць зямлю. Мэта стварэння — «новае неба і новая зямля» (Іс 65, 17) праз збаўленне, якое нам дадзена ў дар. Таму нядзельны адпачынак, які дае нам адчуць нябесны спакой, вышэй за працу, якая нас да яго падрыхтоўвае.
[YOUCAT 47]

Няма ніякай іншай прычыны для стварэння, акрамя любові. У ёй выяўляецца Божая веліч і хвала. Таму пакланяцца Богу не азначае апладзіраваць яму. Чалавек не з'яўляецца гледачом акту стварэння. Для яго праслаўляць Бога азначае разам з усім стварэнне з удзячнасцю згаджацца на свае існаванне.
[YOUCAT 48]

Бог уздзейнічае і на вялікія падзеі гісторыі, і на малыя падзеі нашага асабістага жыцця, не абмяжоўваючы пры гэтым нашую свабоду і не робячы з нас толькі марыянетак у выкананні Яго вечных намераў. У Богу «мы жывём, рухаемся і існуём» (Дз 17, 28). Бог ёсць ва ўсім, з чым мы сутыкаемся ў зменлівых сітуацыях нашага жыцця; таксама ў балесных падзеях і ў розных выпадковых акалічнасцях, якія здаюцца бессэнсоўнымі. Бог хоча пісаць прама таксама і на крывых лініях нашага жыцця. Тое, што ён забірае ў нас і што дорыць нам, чым умацоўвае і чым выпрабоўвае, - усё гэта Божае кіраванне і знакі яго волі.
[YOUCAT 49]

Чалавек можа адкінуць Божую волю. Але будзе лепш, калі ён стане прыладаю Божай любові. Маці Тэрэза на працягу свайго жыцця старалася думаць так: «Я - гэта толькі маленькі аловак у руцэ нашага Пана. Ён можа гэты аловак абрэзаць або завастрыць. Ён можа пісаць або маляваць, што захоча і дзе захоча. Калі напісанае або малюнак добрыя, мы аддаем належнае не алоўку або выкарыстанаму матэрыялу, а таму, хто яго выкарыстаў». Калi Бог і дзейнічае, выкарыстоўваючы нас або праз нас, то мы ўсё ж ніколі не павінны блытаць свае ўласныя думкі, планы і дзейнасць з Божым дзеяннем. Богу не патрэбна нашая праца у такім сэнсе, як бы без яе Яму нечага б не хапала.
[YOUCAT 50]

Зло ў свеце — гэта цёмная і балючая таямніца. Сам Укрыжаваны пытаўся ў свайго Айца: « Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакінуў?» (Мц 27, 46). Многае ў гэтым застаецца неспасцігальным. Але адно мы ведаем напэўна: Бог на сто працэнтаў добры. Ён ні ў якім выпадку не можа быць пачынальнікам нечага злога. Бог стварыў свет добрым, але гэты свет яшчэ не дасканалы. Праз рэзкія адхіленні і балючыя працэсы ён імкнецца да сваёй канчатковай дасканаласці. Разуменне гэтага дапамагае лепш адрозніць тое, што Касцёл называе фізічным злом, напр., прыроджанае калецтва, прыродныя катастрофы. Маральнае зло, у сваю чаргу, прыходзіць праз злоўжыванне свабодаю ў свеце. «Пекла на зямлі» — дзеці-салдаты, самазабойствы, канцэнтрацыйныя лагеры — часцей за ўсё справа людскіх рук. Таму галоўнае пытанне заключаецца не ў тым, «як можна верыць у добрага Бога, калі існуе так шмат зла», а ў тым, «як мог бы чалавек, маючы сэрца і розум, знесці жыццё ў гэтым свеце, калі б яно не было дадзена Богам». Смерць і ўваскрасенне Хрыста паказваюць нам: злу не належала першае слова, не належыць яму і апошняе. 3 найвялікшага зла Бог дае магчымасць атрымаць абсалютнае дабро. Мы верым у тое, што на Апошнім Судзе Бог пакладзе канец усялякаму злу. У жыцці будучага свету больш не будзе месца злу і настане канец цярпенням.
[YOUCAT 51]

Неба — гэта не нейкае месца ў прасторы сусвету. Гэта стан на тым свеце. Неба ёсць там, дзе Божая воля здзяйсняецца без ніякага супраціву. Неба ёсць тады, калі жыццё дасягае сваёй поўні і шчасця. Такога жыцця не знойдзеш на зямлі. Калі мы з Божаю дапамогаю аднойчы акажамся ў небе, то нас чакае там тое, «чаго вока не бачыла, і вуха не чула, і не спазнала сэрца чалавека, тое Бог падрыхтаваў тым, хто любіць Яго» (1 Кар 2, 9).
[YOUCAT 52]

Езус, які ведае, што такое пекла, гаворыць пра яго як пра «цемру» па-за небам (Мц 8, 12). Інакш кажучы, у пекле хутчэй пануе холад, чым гарачыня. 3 жахам прадугадваецца ў ім стан цалкавітай здранцвеласці і безнадзейнай адарванасці ад усяго, што магло б прынесці ў жыццё дапамогу, палёгку, радасць і суцяшэнне.
[YOUCAT 53]

Анёл, як пісаў кардынал Ёзаф Ратцынгер, «гэта нібы асабістая думка, з якою Бог звяртаецца да мяне». У той жа час анёлы цалкам звернуты да свайго Стварыцеля. Яны палаюць любоўю да яго і служаць Яму днём і ноччу. Ніколі не змаўкае іх спеў хвалы. Анёлаў, якія адышлі ад Бога, Святое Пісанне называе дэманамі або сатаною.
[YOUCAT 54]

Кожны чалавек атрымлівае ад Бога Анёла Ахоўніка. Маліцца да Анёла Ахоўнiка за сябе і за іншых — гэта добра і карысна. У жыцці хрысціяніна анёлы могуць станавіцца заўважальнымі таксама самі па сабе, напрыклад, калі перадаюць нейкае пасланне або калі дапамагаюць і спадарожнічаюць чалавеку. З фальшывымі знакамі прысутнасці анёлаў, пра якія гаворыць эзaтэрыка, вера не мае нічога агульнага.
[YOUCAT 55]

Стварэнне чалавека выразна адрозніваецца ад стварэння іншых жывых істотаў. Чалавек з'яўляецца асобаю, гэта значыць ён можа з дапамогаю волі і розуму рабіць выбар за або супраць любові.
[YOUCAT 56]

Чалавеку, праўда, дазволена карыстацца раслінамі і жывёламі і спажываць іх, аднак яму не дазволена мучыць жывёл або трымаць іх у чужародных ім умовах. Гэта ў такой жа меры супярэчыць годнасці стварэння, як і эксплуатацыя рэсурсаў зямлі дзеля сляпой нажывы.
[YOUCAT 57]

Чалавек — гэта не нешта, а нехта. Гэтак жа як пра Бога мы гаворым, што Ён з'яўляецца Асобаю, так мы гаворым і пра чалавека. Чалавек можа выходзіць у думках за межы свайго непасрэднага далягляду і ўсведамляць усе прасторы быцця; ён можа нават крытычна ацэньваць сябе, гледзячы нібы збоку, і працаваць над сабою; ён можа ўспрымаць іншых як асобаў, усведамляць іх годнасць і любіць іх. Сярод усіх бачных сварэнняў толькі чалавек у стане «пазнаць і любіць свайго стварыцеля» (Другі Ватыканскі Сабор, Gaudium et spes, 12). Чалавек прызначаны для таго , каб жыць з Ім у сяброўстве (Ян 15, 15).
[YOUCAT 58]

Удзячнасць — гэта прызнаная любоў. Той, хто ўдзячны, здольны свабодна звяртацца да Стварыцеля ўсялякага дабра і ўступае ў новыя, больш глыбокія адносіны з Ім. Бог хоча, каб мы пазналі Яго любоў і надалей усё сваё жыццё ўжо жылі ў гэтай сувязі з Ім. Гэтая сувязь трывае вечна.
[YOUCAT 59]